معنی اصطلاح خلقت ،‌ آفرینش ، هستی یعنی چه؟

خلقت به معنای آفرینش و پدید آوردن است. مشتقات ریشه «خلق» در قرآن کریم فراوان به کار رفته تا از این طریق بندگان به خالق نظام هستی متوجه شوند و از عبادت و بندگی غیر خدا دست بردارند.

خدای متعال در آیات مختلف به خلقت آسمان، زمین، ماه، خورشید، ستارگان، روز و شب، خود انسان و… و پیچیدگی و عظمت آفرینش آنها، انسان را به تفکر و تدبر وامی‌دارد، تا از این طریق به عظمت و بزرگی آفریننده آنها پی ببرند و بدانند که تنها کسی را سزاوار پرستش است آفریننده اینها است، نه بت‌های ساخته دست بشر.

از آن‌جا که خداوند متعال به مقتضاى این‌که واجب الوجود است و وجود او وابسته به چیزى نیست، هیچ محدودیتى و نقصى ندارد و همه کمالات را دارد، از جمله‌ی کمالات او فیاض و بخشنده بودن است. و این با آفریدن و ایجاد کردن محقق می‌شود؛ لذا لازمه‌ی فیاض بودن آفریدن است.

البته خلق و آفرینش به معنای مطلق تنها مختص خدا نیست، بلکه او بهترین آفریننده‌ها است. آن‌گونه قرآن کریم از زبان خود خداوند اعلام می‌کند که او بهترین آفریننده‌ها است فهمیده مى‏‌شود که خلقت تنها مختص به او نیست. و در حقیقت همین‌گونه است؛ زیرا که خلقت به معناى تقدیر و اندازه‌گیری است، و تقدیر یعنى مقایسه چیزى با چیز دیگر، و این اختصاص به خداى تعالى ندارد، علاوه بر این، در کلام خود خداى عز و جل خلقت به غیر خدا هم نسبت داده شده است، آن‌جا که فرمود: «وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَهِ الطَّیْرِ بِإِذْنی‏ فَتَنْفُخُ فیها فَتَکُونُ طَیْراً بِإِذْنی».

البته خلق و آفرینش خدا با خلق غیر او از جهات گوناگون متفاوت است؛ به دلیل آن‌که اولاً: خداوند ماده و صورت اشیا را می‌آفریند، در حالی‌که اگر انسان بخواهد چیزى را ایجاد کند تنها می‌‌‏تواند با استفاده از مواد موجود این جهان صورت تازه‌‌‏اى به آن پدید آورد.

ثانیاً: خلقت و آفرینش خداوند، نامحدود است و او آفریدگار همه چیز است.ثالثاً: در آن‌جا که انسان توانایى بر خلق و ایجادیک چیز پیدا می‌‌‏کند، آن خلقت نیز به اذن و فرمان خدا است که بدون اذن او در عالم حتى برگى نمی‌‌روید و سنگی بر سنگی بنا نمی‌‌شود؛ لذا مفهوم خلقت و تحول و پدید آوردن داراى درجات بى‌‏شمار است. خدای متعال خود را به طور اصالت و مستقل خالق معرفى نموده و به طور غیر مستقل آن‌را به سلسله بشر داده است.

منبع:islamquest.net