حضرت ابراهیم (ع) پیامبر

حضرت ابراهیم(ع) از پیامبران اولوالعزم و دارای شریعت و کتاب مستقل بود. نام ابراهیم(ع) و داستان زندگی آن‌حضرت در قرآن کریم فراوان و در سوره‌های مختلف بیان شده است.

معروف‌ترین لقب حضرت ابراهیم، «خلیل الله» است.بررسى آیات قرآن نشان مى‏دهد که خداوند براى ابراهیم، مقام فوق العاده والایى قرار داده است، مقامى که براى هیچ‌یک از پیامبران پیشین قائل نشده است. از جمله مقام امامت است که ابراهیم پس از سربلند بیرون آمدن از امتحان‌های بزرگ؛ مانند در آتش نهاده شدن به وسیله نمرود، تسلیم در برابر ذبح فرزند و… به این مقام نایل آمد.

مراسم بزرگ عبادی – سیاسی حج با آن همه عظمت و شکوهش به وسیلۀ ابراهیم، و به فرمان خدا پایه‏‌گذارى شد و به همین جهت نام ابراهیم و خاطرۀ او با تمام مراسم‏ حج آمیخته است. و انسان در هر جایگاه و هر برنامه‌‏اى از این مراسم بزرگ به یاد این پیغمبر الاهى افتاده و پرتو عظمت او را در دل خویش احساس می‌‏کند.

ساره(س) و هاجر(س)‌ همسران آن حضرت بوده و دو پیامبر الهی اسماعیل(ع) و اسحاق(ع) فرزند بلافصل ایشان می‌باشند و بیشتر پیامبران بعد از ایشان و پیامبر خاتم(ص)‌ از نسل ابراهیم(ع) می‌باشند.

مرقد این پیامبر بزرگ الهی در شهر «الخلیل» در منطقه «فلسطین» قرار دارد.

همچنین در قرآن کریم، سوره‌ای به نام «سوره ابراهیم» وجود دارد که سوره چهاردهم قرآن به شمار آمده و دارای 52 آیه می‌باشد که با مراجعه به «بخش قرآن» در پایگاه می‌توانید پاسخ‌های مرتبط با هر آیه آن را ذیل همان آیه ملاحظه فرمایید.

منبع:islamquest.net