معنی أذن ، سمع ، گوش ، شنوایی یعنی چه؟

«اذن» و «سمع» که در زبان فارسی همان گوش و قوه‌ی شنوایی است، یکی از نعمت‌های الهی است که خداوند آن‌را به انسان ارزانی داشت تا انسان بتواند از طریق آن ندای حق و حقیقت را بشنود و به رستگاری برسد: «وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلا».

خداى سبحان به زودى از گوش، چشم و قلب که وسائل تحصیل علم‌اند بازخواست می‌کند. دلیلش آن است که گوش، چشم و قلب نعمت‌‌هایى هستند که خداوند به انسان ارزانى داشت، تا وی به وسیله‌ی آنها حق را از باطل تمیز دهد و خود را به واقع و حقیقت برساند، و به وسیله‌ی آنها اعتقاد و عمل درست کسب نماید، و به زودى از یک یک آنها بازخواست می‌شود که آیا در آنچه که به کار بستى، علمى به دست آوردى یا نه؟ مثلاً از گوش می‌پرسند آیا آنچه شنیدى از معلوم‌‌ها و یقین‌ها بود، یا هر کس هر چه گفت، گوش دادى؟

خداوند کریم نیز خود را «سمیع» و یا «شنوا» اعلام می‌کند، اما مشخص است که شنوایی خداوند با شنوایی انسان‌‌ها و دیگر مخلوقات، متفاوت می‌باشد.

منبع:islamquest.net