واقعیت و راست بودن چشم زخم در نهج البلاغه

واقعیت زخم چشم از نگاه حضرت علی (ع)

وقال علی (ع): الْعَیْنُ حَقٌّ، وَ الرُّقَى حَقٌّ، وَ السِّحْرُ حَقٌّ، وَ الْفَأْلُ حَقٌّ، وَالطِّیرَهُ لَیْسَتْ بِحَقٍّ، وَالْعَدْوَى لَیْسَتْ بِحَقٍّ، وَالطِّیبُ نُشْرَهٌ، وَالْعَسَلُ نُشْرَهٌ، وَ الرُّکُوبُ نُشْرَهٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْخُضْرَهِ نُشْرَهٌ.
امام فرمود : «چشم زخم» حق است و تعویذ (دعایى که براى دفع چشم زخم است) نیز حق است و سِحر حق است و فال (نیک) نیز حق است اما طیره (فال بد) حق نیست و عدوى (اثرگذارى کسى بر دیگرى در امور خرافى نیز) حق نیست. بوى خوش، عسل، سوار شدن بر مرکب و نگاه کردن به سبزه، مایه قوت و نشاط است.

امام(علیه السلام) در این گفتار حکیمانه تأثیر چهار موضوع از امور غیر عادى را تصدیق و تأثیر دو موضوع خرافى را نفى مى کند و چهار چیز را مؤثر در نشاط آدمى مى شمرد. نخست مى فرماید: «چشم زخم حق است»; (الْعَینُ حَقٌّ). همان گونه که در تفسیر نمونه در ذیل آخرین آیات سوره قلم آمده است بسیارى از مردم معتقدند که چشم هاى برخى از افراد، داراى اثر مخصوصى است و یا به تعبیر دیگر، انرژى خاص و فوق العاده اى دارد که هرگاه از روى تعجب به چیزى بنگرند ممکن است آن را درهم بشکنند و یا تأثیر بدى در آن بگذارند. 

منبع: yjc.ir