متن شعر برای وفات حضرت ام البنین س 1400

من و این یک نفس بشتاب مادر

مرا این لحظه‌ها دریاب مادر

شدم مثل رباب این روز آخر

عذابم می‌کند این آب، مادر

نه دل گرمی نه تسکین مانده باقی

که داغی سخت و سنگین مانده باقی

ببین از پنج فرزندم برایت

فقط یک مشک خونین مانده باقی

ز تو حیف است بازویت بیافتد

و زخمی بین ابرویت بیافتد

چه می‌شد وقت جان دادن عزیزم

سرم بر روی زانوی بیافتد

زمین خوردن تنت را هم بِهَم ریخت

حرامی پیکرت را هم بِهَم ریخت

حرم با تو زمین افتاد عباس

عمود آمد سرت را هم بِهَم ریخت

تو را بست از سرگیسو به نیزه

مگر تابت دهد هر سو به نیزه

الهی بشکند دستان خولی

تو را محکم زد از پهلو به نیزه

سرت بر خاک بود و درد سر شد

که سرگرمی چندین رهگذر شد

سرت برگشت بر نیزه ولیکن

شکاف ابروی تو بازتر شد

هزاران تیر برتن تا پرآمد

هزاران تیر بود و مادر آمد

مگر کم بود حجم تیر این سو

که غلطیدی و از آن سو در آمد

پُر است اینجا پری آتش گرفته

لباس و مَعجری آتش گرفته

شنیدم روضه ات را بار اول

خودم از دختری آتش گرفته

چقدر آن قافله شرمنده ام کرد

نشان سلسله شرمنده ام کرد

تو را نه، کاش مَشکَت را نمیزد

بمیرد حرمله شرمنده ام کرد

ببین این روز‌های آخری را

شنیدم روضه‌ی انگشتری را

خداوندا سنان از من گرفته

تمام لذت نامادری را

 

……………………

 

* علی اکبر لطیفیان

آشفتگی گیسوی ما شانه کم داشت

لب‌های خشک ما فقط پیمانه کم داشت

وسع خریدار تو بسیار است، امّا

 

یوسف به ما دادند، ولی بیعانه کم داشت

من اختیاراً این همه حالم خراب است

گنجی که پیشم داشتی ویرانه کم داشت

دیشت قنوت تو به یاد من نیفتاد

تسبیح چل تایی تو یک دانه کم داشت

به لطف دیوار دم در تکیه می‌داد

آنکه برای گریه کردن شانه کم داشت

دیشب نبودم پیش تو فهمیدی اصلاً …

که بازی شمع و گلت پروانه کم داشت

وقتی رسیدم جور شد بازی طفلان

سنگ سر کوچه فقط دیوانه کم داشت

چه خوب شد آب دهانت را مکیدم

این مسجدی که ساختم میخانه کم داشت

گفتم مرا زنجیر این خانه نمایید

کلب نگهبانِ در این خانه کم داشت

جان‌ها فدای آستان بانویی که

یک سایبان و چند سقاخانه کم داشت